foto februari 2006
Herinneringen van
Bij 60 jaar eedaflegging
sta ik even stil en werp een terugblik.
Ik groeide op als de meesten van ons in het tijdperk van het “ rijke roomse
leven.”
Als misdienaar vond ik de
liturgie prachtig, want ik was er dicht bij; en elk jaar was er wel een
plechtige “eerste mis” en ik kreeg
een vaag gevoel om ook priester te worden. Maar daar werd nooit over gepraat.
In plaats van naar een
seminarie ging ik naar de handelsschool. Mijn pa wilde me wel gebruiken als
hulp in de meubelzaak en zien als zijn opvolger. Op die handelsschool,
uiteraard rooms katholiek, was er een soort Congregatie van Onze Lieve Vrouw.
Daar was ik ook lid van.
Op 8 december 1933 (toen was ik 13 jaar) had iemand
een Pater uitgenodigd om te spreken en die pater was P.Zoetmulder. Die kwam in vol ornaat als Witte Pater
ons over de missie vertellen. Van wat hij zoal verteld heeft is me totaal niets
meer bij gebleven.
Het leven op school ging
verder. Een half jaar later vroeg een kapelaan mij of ik priester wilde worden.
God weet dacht hij dat ik zo’n brave misdienaar was. Hij maakte een afspraak om
op de pastorie te komen. Daar vertelde hij me dat er behalve “wereldheren” ook kloosterlingen
bestonden en op het einde óók nog “missie
congregaties”.
Wat denk je ? vroeg hij mij; en toen flapte ik eruit: ‘witte pater’! Nooit
gehoord van de missie in Afrika behalve dat je postzegels en zilverpapier kon
sparen voor de “zwartjes”. Dat was me al ooit verteld op de bewaarschool.
Die pater Zoetmulder heeft
het blijkbaar klaar gespeeld, ook al was die er zich niet van bewust, om mij
bij de witte paters binnen te loodsen…..
Achteraf nooit spijt van
gehad:
“God bedient zich
van mensen in
welke periode zij ook leven.”